Ofiara czasu.

   Chciałam na początek postu wkleić rysunek, przedstawiający ogromną, uśmiechniętą buźkę, ale jednak mój stan duchowy na to nie pozwolił :( Wiem, w tym momencie pogrzebałam wszystkie nadzieje dotyczące ciekawej notki. Zdaje sobie sprawę, ze nikt nie lubi smutnych ludzi. Sama ich nie lubię. Są nudni jak flaki z olejem, ciągle powtarzają jak jest im ciężko i że życie jest beznadziejne. Nie robią nic by to zmienić. Są flegmatyczni i zarażają innych ta swoją "smutnością". Zwykle są to ludzie nieszczęśliwie zakochani lub mający poważne problemy w życiu. Ja nie ciepię ani na miłość (dzięki Bogu!), ani nie mam poważnych problemów. Więc zatem, o co chodzi?

   Wiecie, że życie nigdy nie jest takie same, ciągle coś się w nas zmienia. Nie jesteśmy w stanie zatrzymać tego tak jak jest, choćbyśmy tego bardzo chcieli. Wszystko za sprawą czasu powoli wygasa, aż niknie całkowicie. A ty człowieku nie wiesz co ze sobą zrobić. Jesteś zupełni bezradny i patrzysz jak się wszystko wali, a innym układa. Nie wiesz od czego zacząć, by wrócić do normalności, ewentualnie pozwolić sobie na zmiany. Mam dopiero siedemnaście lat, a martwię się drobnostkami, jakbym była wieku mojej babci ("Boże, jak ja dam sobie rade BEZ CUKRU?!" - przykład jej problemu). Wiem, ze życie jest za krótkie na zmartwienia, dlatego podejmuje kroki na odbudowę swojej zbesztanej psychiki i z wysoko podniesioną głową, zapowiadam, że w końcu uśmiech będzie. 

   Co ciekawe, od kiedy mam bloga, sprawiacie, że mój uśmiech jest częściej, także dziękuję i liczę na dalsze wspieranie ;) Od razu mówię, nie podpisałam rysunków, bo zapomniałam - daje słowo. Miłego dnia!

Skaner zjadł literkę "g" -.- Nie pierwszy raz się to zdarzyło!